ای ماه پریچهره شیوا سخن من ای آهوی سرگشته دشت و ختن من چندیست که دورازمن ودرکوی غریبی افزوده غم غربت تو بر مهن من هرشب شده کارم زغمت گریه وزاری از اشک دو چشمم شده ترپیرهن من در خانه دل غیر تو مهمان نپذیرم این خانه شده مسکن یار کهن من باهرسخنش قند بریزد ز دهانش این طوطی خوش لهجه شکرشکن من گر پای به گلخانه وگلشن بگذارد گردند خجالت زده سرو و چمن من گویم که وجودم زوجودش شده موجود آری شده نزدیکتر از من به تن من شاهرخ به مهم گو گرازاین هجربمردم پیچد به تنم دامن خود چون کفن من 8/12/1386

همچو یک قاصدک نرم و ظریف که رها در دست باد هوس بود شبی... به سر شاخه احساس دلم ساکن شد... "از کجا آمده است...؟" "خبر خوش دارد...؟" و چرا شاخه احساس دل من...؟ شاید... قاصدی از طرف خورشید است...! که کمی هرم تنش را داده دست سرد دل من یخ نزند... یا که نه... از طرف مهتاب است...! که کمی روشنی اش را داده دلم از سایه تنهائی تاریک به بیرون آید... "از کجا آمده بود...؟" و هزاران شاید... قاصدک زیبا بود... قاصدک شیوا بود... قاصدک حرف دل تنگم بود قاصدک همدل و همرنگم بود وچه سرسبز شدم در حضور نفس آبی او... و چه خوشبخت شدم از هم آغوشی او... تا سرانجام شبی پائیزی... باد سردی آمد... قاصدک همره باد رفت تا بنشیند بر سر شاخه احساس دلی... جای دگر... یار دگر... ش.ر 10/8/90